mówienie i słuchanie

Metoda werbo-tonalna

22 października 2009r Willy Fleis, Dyrektor Centrum Medycznego Audiofonologii w Brukseli zaprezentował polskim mediom niezwykle efektywny sposób na rehabilitację małych dzieci z wadą słuchu za pomocą metody werbo-tonalnej. Spotkanie prasowe odbyło się podczas ostatniego etapu ponadrocznego szkolenia dla polskich terapeutów, zorganizowanego przez Fundację Orange w ramach programu „Dźwięki Marzeń”. Dzięki szkoleniu pięć polskich trenerek będzie mogło wykorzystywać metodę w rehabilitacji dzieci z wadą słuchu oraz szkolić specjalistów w tej metodzie.

Metoda werbo-tonalna została opracowana przez profesora Petara Guberinę w latach 50. w Centrum SUVAG w Zagrzebiu. Jej celem jest nauka mowy nawet dzieci z głębokim uszkodzeniem słuchu. Uczą się one mówić w sposób melodyjny,z prawidłową intonacją i artykulacją, taką jak u dzieci słyszących. W metodzie werbo-tonalnej poprzez specjalnie dobrane ćwiczenia oddziaływujące na rozwój motoryczny dziecka, zmysł równowagi, uwrażliwiające słuch i rozwijające komunikację językową. Terapeuta stymuluje rozwój motoryczny, zmysł równowagi, uwrażliwiając słuch. Terapeuci stosują metodę werbo-tonalną łącząc ruch ciała i rytm muzyczny w celu rozwoju komunikacji językowej. Metoda stosowana jest od lat 60-tych na całym świecie. Odniosła ogromny sukces w edukacji dzieci z uszkodzonym narządem słuchu.

Metoda, stosowana jest u dzieci od momentu potwierdzenia wady słuchu do wieku szkolnego, wykorzystuje relacje zachodzące między mową a ruchem. Określone ruchy są powiązane z odpowiednimi dźwiękami. W terapii wykorzystuje się też aparaturę wzmacniającą dźwięki, która służy poprawie jakości odbioru dźwięku. Są to: aparat SUVAG, mikrofon elektryczny, słuchawki, pelota i podłoga wibracyjna.

W metodzie werbo-tonalnej każda samogłoska ma przyporządkowany rekwizyt, który stosowany jest do wywoływania i utrwalania danej głoski, np. samogłosce [a] przyporządkowany jest pompon. Dziecko tworzy skojarzenie między przedmiotem a dźwiękiem i będzie wydawało taki dźwięk, jakiego się nauczy widząc daną zabawkę. Samogłoska [o] to chusta, [u] bączek, [e] kubeczki itd. Dla dziecka ćwiczenia z wykorzystaniem metody werbo-tonalnej to nie terapia, lecz miła zabawa, do której można włączyć też rodziców. Dzięki tej metodzie dzieci robią postępy i wykorzystują swoje możliwości słuchowe.< /div>

Założeniem metody jest przełożenie ruchów całego ciała (makroruchy) na ruchy narządów mowy (mikroruchy) i wykorzystanie związku, jaki pomiędzy nim istnieje. Osiąga się to przez stosowanie rytmu ciała, rytmu muzycznego oraz zabaw fonacyjnych.
Rytm ciała jest wykorzystywany do wywołania głosu i korygowania nieprawidłowej artykulacji. Ruchy ciała służą nie tylko do tworzenia sylab, ale też do układania zdań bez pomocy odczytywania mowy z ust.  W rytmie muzycznym w trakcie terapii wykorzystywane są wyliczanki-rymowanki, które podkreślają elementy suprasegmentalne mowy tj. akcent , melodia, tempo.