Rozpoczął się październik – miesiąc, w którym staramy się zwrócić uwagę na ludzi z zespołem Downa i zwiększyć świadomość społeczną dotyczącą tego, czym jest zespół Downa. Nasze Stowarzyszenie przedstawiało już książki poświęcone temu tematowi, a także przedstawiliśmy nasze dzieciaki z dodatkowym chromosomem w zeszłorocznej akcji zatytułowanej ” Ja to Ja”.
W tym roku skupimy się nam filmach opowiadających historie ludzi z zespołem Downa.
„Jewel” to film z roku 2001, który powstał na podstawie powieści pod takim samym tytułem. W naszej telewizji wyemitowano go pod tytułem „Nierówna Walka”.
Historia rozpoczyna się w roku 1943 kiedy w rodzinie Jewel i Lestona Hilburn’ów przychodzi na świat ich piąte dziecko – dziewczynka z zespołem Downa. Leston Hilburn ma małe przedsiębiorstwo i zatrudnia dziesięciu ludzi do wycinki drzew na potrzeby wojska. Jego żona i jej przyjaciółka Cathedral przygotowują robotnikom posiłki. Wszystko zapowiada się dobrze. Hilburnowie mają duży dom i ziemię w Stanie Missisipi i z ufnością oczekują narodzin. W pewien burzowy wieczór Cathedral przyjeżdża do Jewel z proroctwem, że urodzi dziecko, które będzie jej brzemieniem, próbą oraz jedynym sposobem, w jaki Bóg się do niej uśmiecha.
Po przedczesnym i dramatycznym porodzie matka i dziecko czują się dobrze. Leston proponuje dla córeczki imię swojej siostry, która zmarła przy porodzie, a Jewel podoba się imię Brenda Kay.
Brenda Kay jest bardzo spokojnym dzieckiem, które ciągle śpi i nie budzą jej hałasy dokazujących starszych braci. Obie córki Jewell martwi to, że ich siostra ciągle śpi. Wizyta kontrolna u lekarza potwierdza obawy sióstr, że „coś” jest nie tak, a wizyta lekarza z Nowego Orleanu nazywa to „coś” – mongolizmem. Lekarz radzi też rodzicom oddać córeczkę do zakładu opiekuńczego, dla dobra reszty dzieci, ponieważ opieka na dzieckiem z tym wrodzonym schorzeniem jest bardzo absorbująca. Jednak Jewel nie dopuszcza takiej okoliczności. Wszystkie swoje siły i całą uwagę poświęca Berndzie Kay. Decyduje się na serie drogich zastrzyków, które mają wzmocnić kości dziewczynki. Powtarza jak mantrę zdanie” jeśli będziemy ją kochać wszystko będzie dobrze”.
Brenda rozwija się powoli. Podniosła główkę jak miała roczek, zaczęła chodzić w wieku czterech lat, a rok później powiedziała pierwsze słowo „mama”. Jewel prenumeruje czasopismo, z którego dowiaduje się, że w Kalifornii jest szkoła specjalna dla takich dzieci jak Brenda Kay. Od tej pory myśl o przeprowadzce do Kalifornii towarzyszy jej nieustannie.
I oto w wieku siedmiu lat Brenda schodzi sama ze schodów i cała rodzina świętuje to wydarzenie. Na pickniku Jewel dzieli się z mężem swoim marzeniem wysłaniu Brendy do szkoły specjalnej, aby dać jej szansę na normalne życie. Powoli realizuje swój plan i wyprzedaje sprzęty domowe, żeby uzyskać pieniądze na ten cel. Najstarszy syn Hilburnów wyjechał do Kalifornii, gdzie znalazł dobrą pracę i przysyła rodzinie paczki z prezentami. W końcu Leston zgadza się sprzedać dom i ziemię i przenieść do Kalifornii. Natomiast najstarsza córka, żeby nie stracić znajomych wychodzi po kryjomu za mąż czym mocno zaskakuje rodziców.
I oto następuje upragniony dzień i Brenda Kay zaczyna naukę w szkole specjalnej. Dziewczynka bardzo lubi swoją szkołę, ale cud na który liczyła Jewel nie nastąpił. Brenda w wieku szesnastu lat nie umie czytać ani pisać.
Jewel pracuje w tej szkole i nagle spostrzega, że jej córka trzyma za rękę kolegę Davida. Nie może zaakceptować tego. Dla niej Brenda jest ciągle małą córeczką. Jej starsze dzieci zakładają rodziny i na ślub najmłodszej córki przyjeżdża ze Stanu Missisipi jej najstarsza córka z dziećmi. Wtedy Jewel dowiaduje się, że naprędce zawarte małżeństwo rozpadło się. Ma jednak nadzieję, że pobyt u nich pomoże córce dojść do siebie. Niestety córka w załamaniu nerwowym próbuje popełnić samobójstwo.
Rodzice dowiadują się o tym, na wyjeździe ponieważ Leston zapragnął zobaczyć ich stary dom. Wracają natychmiast do Kalifornii.
Starsze dzieci wypominają Jewel, że zawsze zajmowała się tylko Brendą, podczas gdy wszyscy inni też jej potrzebowali. Szkoła Brendy już się skończyła i nie wiadomo co może robić dalej. W domu Brenda domaga się całkowitej uwagi matki, chociaż otoczona jest dużą rodziną. Leston nalega, żeby zobaczyli dom w Santa Barbara, gdzie pewne małżeństwo prowadzi rodzinny dom opieki dla dziewcząt opóźnionych w rozwoju. Nie chce, obarczać rodzin starszych dzieci opieką nad Brendą. Jewel niechętnie godzi się tam pojechać. Zabierają ze sobą Brendę Kay, której bardzo się w tym domu podoba i szybko wchodzi w relacje towarzyskie z koleżankami.
Jewel płacze patrząc na córkę z okna odjeżdżającego samochodu, chociaż ta dobrze się bawi i nie martwi się, że zobaczy rodziców dopiero w sobotę!
Nie powinno się zdradzać zakończenia, ale ponieważ w internecie nie ma nawet trailera, postanowiłam nie trzymać Was w niepewności. To dobry film i myślę bliski sercom matek dzieci niepełnosprawnych. Poruszone w nim problemy są naszymi codziennymi myślami. Oby udało nam się tak jak Jewel zapewnić naszemu dziecku miejsce, gdzie będzie mogło żyć szczęśliwe.